Door Quintus Hegie
De tijd leek stil te staan toen ik je zomaar tegenkwam in de supermarkt.
Je gistende geur en volle ronde verschijning deden me omkeren om een nummertje te trekken.
Je vriendin werkte bij de zuivel en jij hield van smeuige kaas.
Die nacht pakte ik in slow motion een momentje voor mijzelf... nou jah, voor ons.
Met de omschakeling konden we twee keer zo lang samensmelten in dezelfde tijd.
Eventjes een uur langer rijpen in die ene zaterdagnacht in oktober.
Je kunt een moment niet terug draaien... maar dat laatste zomerse uurtje wel.
De stilte op straat, de duisternis om ons heen, jij en ik samen een stel.
En oh, wat een romige lippen had je zeg!
Plots sloeg de klok drie maal een gat in onze heerlijke bubble.
De melkbus toeterde verderop; je werd opgehaald, helaas.
Je moest terug naar Edam - zo ver weg en ook weer heel dichtbij mij.
Ik dacht bij mezelf: "Waarom vliegt de tijd nog steeds zo snel voorbij?"
Ons moment komt nooit meer terug en toch maakt wat we hadden me nog elke dag blij.